Yalnızlık ile imtihan olduğum bir gün,ciğerlerim ölesiye daralmış,nefes almak bile zorluyorken attım kendimi kalabalığa,tanımadığım binlerce binlerce yüz...Kimisi mutlu ve kimisi bedbaht,benim gibi...Oldum olası pesimistim zaten...Önce büyük bir alışveriş merkezinin içini gezdiğimi sanıyorum,aslında amacım çok farklı...Birini arıyorum,aranmaması gerekeni,beni yapayalnız bırakıp kaçanı...Belki uzaktan da olsa göreceğim hayali,belki eline takılmış yabancı bir el görebilme umudu,ancak böyle nefret edeceğim ondan ve giderken uzaklara,gönlümün yarısını bırakmayacağım,bu acımasız şehirde...Göremedim onu,geçtiğim her vitrinde kendime bakıyorum,baktıkça aldığım nefes biraz daha zulmediyor bana...
Derken aklımı başka şeyleri düşünmeye zorluyorum,hatta zorlamıyorum daha beterini yapıyorum,hiç bir şeyi düşünmemeye çalışıyorum,ama yok olmuyor olmuyor.
Üzerimde bordo çizgili spor gömlek,kot pantolon,bordo çizgileri olan beyaz bir adidas var...Ya caddelerde boş boş gezeceğim nemli gözlerle,yada gideceğim davet edildiğim konsere...Gittim aynen bu kıyafetle,herkes beni izliyor,sanki ilk defa insan görmüşler gibi,umurumda değil,sorunda değil,ben sadece müzik dinlemeye gittim,nefes alışım yine düzelmemiş,yüreğimi sanki sıkıyorlar ve gözlerim halen nemli...
Konser bitti,sanatçılardan daha fazla ilgi çekmek çok hoştu,keman beni benden aldı,müziği yaratan Allah'a şükrettim,konseri yalnız izleyen bir ben vardım,olabilirdi bu,takmaya gerekte yoktu,insanın aciz olduğunu kavrattıran daha güzel bir an var mıdır bilmiyorum,acizliğimizi unutmadan geçirmeli değil miydik bu zamanı?Ve yaradanın dostluğunu aramak ve ancak onun sevgisini istemek,beklemek...İşte klasik konser,kot ve adidas ayakkabı...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder